Άκου φοβισμένε «ανθρωπάκο», μικροαστέ...

Άκου φοβισμένε «ανθρωπάκο», μικροαστέ...

Σ' εσένα μιλάω. Σ’ σένα που βλέπεις γύρω σου την κοινωνία να γκρεμίζεται μέρα με τη μέρα και κάθεσαι άπραγος, νομίζοντας ότι «ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙΣ», επειδή είσαι γνώστης-χρήστης του facebook. Και δικαιολογείς, έτσι, την απραξία σου με το ψευδεπίγραφο επιχείρημα ότι «δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα»... Φέρουν άμεσα, νέα μέτρα για την πλήρη διάλυση του ασφαλιστικού, το φτωχολόγιο στο Δημόσιο, νέα μείωση συντάξεων, ομαδικές απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, αντισυνδικαλιστικό νόμο για να καταργήσουν ακόμα και το δικαίωμα στην απεργία (την οποία κατήργησες πρώτα....

εσύ). Θέλουν να επιβάλλουν κι άλλους φόρους και χαράτσια, να προχωρήσουν σε ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, σε κατασχέσεις σπιτιών, την στιγμή που χαρίζονται αμέτρητα δις στο κεφάλαιο και τις τράπεζες.

Μπροστά σε αυτόν τον "συντηρητικό χειμώνα" περιμένεις να σωθείς μόνο εσύ, αφήνοντας τους άλλους να βγάλουν το «φίδι» από την τρύπα. Κάθε φορά σε καινούργια φτερά ψάχνεις να σκεπαστείς, μην πιστεύοντας στις δικές σου δυνάμεις, αρνήθηκες για μια ακόμη φορά να συμπορευτείς με τη συνείδησή σου και ακολούθησες τις έτοιμες περπατησιές του κυβερνητισμού στο σωματείο σου. Αρνείσαι να γίνεις αφέντης της ψυχής σου. Θέλεις να νιώθεις τη σιγουριά των κομμάτων εξουσίας, μήπως και βολέψεις τα δικά σου παιδιά! Νομίζεις ότι έτσι θα σωθείς. Ξεχνάς μόνο ότι τη ζωή σου, που έγινε μαύρη από τα μνημόνια και τα χαράτσια, οι κυβερνήσεις που στηρίζεις κάθε φορά στη ρημάζουν, παίρνοντας απάνθρωπα μέτρα. Έχεις καιρό τώρα που απαρνήθηκες την ιδιότητα του ενεργού μέλους του σωματείου σου και επέλεξες αυτή του ψηφοφόρου-πελάτη, ακολουθώντας το ρεύμα για να είσαι τυπικά εντάξει με τους «ανωτέρους σου». Και εσύ ακόμη της (α)δέξιας συμφοράς που, όσο περισσότερο κόβουν το μισθό σου και σε χαρατσώνουν, με τόση περισσότερη σπουδή τους ψηφίζεις!  Αυτό το κράτος «δολοφόνων», που τροφοδοτείται από μια κοινωνία απάθειας, αδιαφορίας και συνενοχής, στηρίζεις, για την ικανοποίηση της ματαιοδοξίας σου για κάποια θεσούλα αξιολογητή η κανένα βαθμό μετά το 2017 ώστε να ξεχωρίσεις από το σύνολο των συναδέλφων σου! 

Άκου, λοιπόν, φοβισμένε μικροαστέ. Κάνεις λάθος. Η πολιτική κάθε κυβέρνησης, κάθε εξουσίας βασίζεται στη δική σου απραξία, στο δικό σου φόβο, στη δική σου ηττοπάθεια. Εκεί ποντάρουν. Στο φόβο, στην αίσθηση του ότι είμαστε μικροί, αδύναμοι, ότι δεν μπορείς να τα βάλεις με τα κέντρα εξουσίας. 

Άκου φοβισμένε ανθρωπάκο. Αν στο διάβα των δεκαετιών είχε επικρατήσει η δική σου λογική, του φόβου και της απραξίας, κανένα εργασιακό δικαίωμα (από αυτά που σήμερα επιχειρούν να ξαναγκρεμίσουν) δε θα είχε επιτευχθεί. Ούτε το δικαίωμα στην απεργία ούτε το 8ωρο ούτε τα θεμελιώδη δικαιώματα του εργαζόμενου. Αν είχε επικρατήσει η δική σου απραξία, η μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 δεν θα συνέβαινε ποτέ, θα κυβερνούσαν όλον τον αιώνα οι Τσάροι. Με τη δική σου λογική, οι αφροαμερικανοί στις ΗΠΑ θα απαγορευόταν μέχρι και σήμερα να καθίσουν σε θέση λεωφορείου. Η Κούβα, ένα από τα κορυφαία παραδείγματα ποιοτικής εκπαίδευσης και παροχής υγείας στον κόσμο, θα ήταν ακόμη μια τριτοκοσμική αμερικανική αποικία για καζίνο και ιερόδουλες-εμπόρευμα για επιχειρηματίες απ' το Μαϊάμι. Οι βιετναμέζοι θα έπρεπε να στρώσουν κόκκινο χαλί στους αμερικανούς κατακτητές και όχι να τους πολεμήσουν. Αν είχε επικρατήσει η δική σου λογική, το μεγάλο ΟΧΙ του ’40 θα ήταν ένα μικρό ΝΑΙ... 

Σύμφωνα με τη δική σου, φοβική και ηττοπαθή, λογική, ο κόσμος έπρεπε να ζει υπό συνθήκες κοινωνικού και εργασιακού απαρτχάιντ, χωρίς δικαιώματα, χωρίς καν το δικαίωμα στην αντίσταση αλλά με ταπεινωτική αυτοαξιολόγηση, χωρίς αμοιβή για τη δουλειά του και δυνατότητα για ελεύθερες απολύσεις. Αυτό θα επιθυμούσες για τους γύρω σου, για σένα και τους δικούς σου ανθρώπους; 

Άκου φοβισμένε μικροαστέ. Ξέρω ότι πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που το ΠΑΣΟΚ σού καλλιέργησε την αίσθηση πως τίποτα δε μπορεί να αλλάξει με τους μαζικούς, λαϊκούς αγώνες και τα τοιαύτα συλλογικά ρεσάλτα των «ακραίων» αριστερών. Που περιόρισε το ενδιαφέρον σου στον ατομικό σου μικρόκοσμο, στο πώς θα «τη βγάλουμε εμείς κι ας πεθαίνουν οι άλλοι». Ξέρω ότι 25 χρόνια ΠΑΣΟΚ και τώρα συγκυβέρνηση με τους γαλάζιους του βαθέως εθνικισμού ήταν αρκετά για να εκφυλιστούν πλήρως τα όποια ψήγματα επαναστατικής συνείδησης που σου είχαν απομείνει μετά το Πολυτεχνείο, για να αστικοποιηθείς πλήρως και να ξεχάσεις πώς κατακτήθηκαν δικαιώματα, πώς έπεσαν δικτατορίες, πως η λαϊκή κινητοποίηση είναι ο κινητήριος μοχλός των εξελίξεων. Αυτά τα γεγονότα δεν τα γνωρίζει η νέα βάρδια των εκπαιδευτικών, που με λιγοστή περίσκεψη προσδοκά «ανάσταση νεκρών» από τον παλιό κόσμο όμως, ενώ καμώνονται για την «ουδετερότητά» τους, σε αντίθεση με την  υλιστική αντίληψη της Ιστορίας.

Άκου φοβισμένε μικροαστέ. Δεν υπάρχουν πια έτοιμες λύσεις. Για την ακρίβεια, δεν υπήρξαν ποτέ. Όπου ακούς «έτοιμες λύσεις», φοβισμένε μικροαστέ, να φεύγεις μακριά, να κλείνεις τ' αφτιά σου. Να ξέρεις ότι θα ξαναζήσεις το παραμύθι που έφαγες τις περασμένες δεκαετίες, με πολύ χειρότερες όμως συνέπειες.

Άκου φοβισμένε μικροαστέ. Ο «πατριωτισμός» που σου πουλά σε τιμή ευκαιρίας η Χρυσή Αυγή είναι οι αλυσίδες του φασισμού, με τις οποίες θέλουν να σε δέσουν. Θέλουν να ξεχάσεις ότι η Χρυσή Αυγή είναι μια φασιστική-ναζιστική συμμορία απατεώνων, που υμνούν τον Χίτλερ και τους χουντικούς. Αποτελεί μια απόπειρα να ξεχάσεις πόσοι αγωνιστές, Έλληνες και ξένοι, έχασαν τη ζωή τους πολεμώντας το φασισμό, να ξεχάσεις το Δίστομο και τα Καλάβρυτα, την Καισαριανή, το Αγρίνιο με τους 120 της Αγ. Τριάδας, τον Χορτιάτη και τα μέρη όπου οι Ναζί μακέλεψαν εκατοντάδες αμάχους. Και κάτι ακόμα, φοβισμένε μικροαστέ: πίσω απ' το δήθεν «πατριωτισμό» και τις «κορώνες» των χρυσαυγιτών κρύβεται η αγωνία τους να στηρίξουν το βαθύ αστικό κράτος, τους μεγαλοεφοπλιστές και τους μεγαλοβιομηχάνους, για τα συμφέροντα των οποίων δουλεύουν. Γι’ αυτό και δε διστάζουν να ζητούν εμμέσως την κατάργηση του συνδικαλισμού (σε αυτό το μήκος κύματος κινείται και η επιστολή ευαίσθητου καθηγητή για τις χαμένες ώρες μαθημάτων από τις εκλογές των εκπαιδευτικών). Αλήθεια, εσύ τι κοινό έχεις με μεγαλοεφοπλιστές και τραμπούκους νεοναζί;

Άκου φοβισμένε μικροαστέ. Την ώρα που εσύ πίνεις τον καφέ σου στο τσιμενταρισμένο αμμοχάλικο της πλατείας της πόλης (όποιος μπορεί, βέβαια) και αναθεματίζεις τα κακά της κρίσης, την ώρα που απολαμβάνεις την αγαπημένη σου «ελληνική» ομάδα χωρίς Έλληνες αθλητές ή το αγαπημένο σου σόου στην τηλεόραση από όλους αυτούς της θηλυπρεπείς, κάποιοι άλλοι βρίσκονται στο μέτωπο του αγώνα. Κάποιοι άλλοι θυσίασαν και θυσιάζουν προσωπικές τους στιγμές και την ξεκούρασή τους για να οργανώσουν την επόμενη απεργία, να μιλήσουν με τους εργαζόμενους, να δημιουργήσουν συνθήκες ενιαίας πάλης ενάντια στα μέτρα της συγκυβέρνησης. Θα μπορούσαν κι αυτοί, βέβαια, να κάθονται στον καναπέ και να φιλοσοφούν για την επανάσταση που ποτέ δεν θα κάνεις. Θα μπορούσαν να φοβούνται και να νιώθουν ηττημένοι. Αυτοί διάλεξαν άλλο δρόμο, φοβισμένε μικροαστέ. Παλεύουν για τα δικαιώματα όλων των ανέργων, των εργαζόμενων, των συνταξιούχων, παλεύουν και για σένα, για τα παιδιά όλων, όσο εσύ «αμπελοφιλοσοφείς» με τη μικρή συντεχνιακή σου παρέα. 

Άκου φοβισμένε μικροαστέ. Στην Ελλάδα υπάρχουν σήμερα 2 εκατομμύρια άνεργοι πολίτες. Υπάρχουν άνθρωποι με μισθούς των 300 και 400 ευρώ το μήνα, με συντάξεις πείνας. Την ίδια ώρα που μια χούφτα ανθρώπων κατέχει αμύθητο πλούτο, χάρη στις πολιτικές των κυβερνήσεών μας. Τα ξέρεις, τα γνωρίζεις, τα βλέπεις. Κι όμως η ηττοπάθεια και ο φόβος που έχει φυτευτεί στο μυαλό σου σε αφήνουν άπραγο. Σε έχουν κάνει να πιστεύεις ότι «έτσι λειτουργεί το σύστημα, τι να κάνουμε;». Και ποτέ δεν αναρωτήθηκες ποιον βολεύει να λειτουργεί έτσι το σύστημα... Σε έχουν κάνει να πιστεύεις ότι ο άνεργος, ο απολυμένος «δεν είναι ικανός» και γι' αυτό δεν έχει δουλειά και ποτέ δεν αναρωτήθηκες πώς γίνεται δύο (2) εκατομμύρια άνεργοι να μην είναι ικανοί σε μια χώρα που οι μεγαλοεπιχειρηματίες πλουτίζουν εν μέσω κρίσης... Αναρωτήθηκες για τα παιδιά σου που σπουδάζουν, για τους μαθητές και τη νέα γενιά γενικότερα τι θα γίνουν; Αναρωτήθηκες γιατί τα χωράφια των χωριών της περιοχής μας έχουν μείνει χέρσα;   

Oι εργαζόμενοι πρέπει να κατεβαίνουν και πάλι στους δρόμους. Για τους μισθούς και τις συντάξεις που αφανίζονται, για τα χαράτσια που αυξάνουν, για την ανεργία των νέων πτυχιούχων, για τον μισθό που δεν φθάνει να υπάρχει φαί στο τραπέζι για τα παιδιά, για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, για τα νέα μέτρα εξαθλίωσης, που ΝΔ και ΠΑΣΟΚ επιβάλουν στο όνομα της "σωτηρίας" της πατρίδας...  Άκου λοιπόν φοβισμένε μικροαστέ...

Μπορεί και πάλι να αγνοήσεις τη συλλογική δράση, να λοιδορήσεις τους απεργούς, να τσουβαλιάζεις όλους μαζί τους «συνδικαλιστές που φταίνε για όλα» και μετά να ψηφίζεις εκείνους που έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη, να εκνευριστείς που θα κλείσουν την πλατεία οι πένητες παραγωγοί και δε θα μπορέσεις να πας έγκαιρα για καφέ.  Να θυμάσαι μόνο το εξής: ο καφές είναι το μοναδικό που σου απέμεινε. Εκεί έχει συρρικνωθεί όλη σου η αξιοπρέπεια που μετατράπηκε απ' τη φοβία και την ηττοπάθειά σου σε δουλοπρέπεια. Η μικροαστική σου αντίληψη, άλλωστε, καταφέρνει να κρύβει τις ταξικές αλυσίδες, με τις οποίες είσαι δεμένος. 

Γι' αυτό, φοβισμένε μικροαστέ, σκέψου καλά τις αλυσίδες σου. Σκέψου με ποιους σε συνδέουν περισσότερα κοινά: με τους μεγαλοβιομηχάνους και εφοπλιστές ή με τους μάχιμους εργαζόμενους-απεργούς; Με τους υπουργούς  ή με τους απολυμένους; Με το Λάτση και τον Αλαφούζο ή με τον άνεργο γείτονά σου; Με τις συνδικαλιστικές δυνάμεις που σε πούλησαν και θα σε πουλήσουν για μια ακόμη φορά ή μ’ εκείνους που επιμένουν να φωνάζουν δυνατά τις λέξεις «ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΝΑΤΡΟΠΗ-ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ»; Προς τα πού γέρνει η συνείδηση σου;

Δύο δρόμους έχεις, φοβισμένε μικροαστέ : Ή της υποταγής και της εξαθλίωσης ή του αγώνα για ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ επιβίωση. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.

Στις επόμενες αγωνιστικές κινητοποιήσεις που θα έρθουν, πρέπει να πάρεις μια απόφαση. Μέση λύση δεν υπάρχει. Ή θα πετάξεις από μέσα σου το φόβο και την ηττοπάθεια ή θα ζήσεις μ’ αυτά για πάντα και θα ψηφίζεις κάθε φορά όπου σε πάει το ρεύμα!

Και για σένα εκπαιδευτικέ μικροαστέ, τα λέω που έχεις λουφάξει καιρό τώρα και ιδιωτεύεις, ενώ για τη ματαιοδοξία σου συμμετέχεις στις καμπάνιες για τα συσσίτια και τα κοινωνικά παντοπωλεία και φροντιστήρια των φτωχών, χωρίς να τολμάς όμως να τα βάλεις και με τους ισχυρούς που εξαθλίωσαν την κοινωνία.

Η αναλγησία, η υποκρισία και αγνωμοσύνη περισσεύουν στους σημερινούς χαλεπούς καιρούς!        

«εγώ διαφεντεύω τη μοίρα μου:
αφέντης της ψυχής μου είμαι εγώ».

 Γουίλιαμ Ε. Χένλεϊ, The in hospital series, 1870

ΥΓ: Το κείμενο αυτό γράφτηκε από ομάδα προβληματισμού εκπαιδευτικών Π/θμιας και Δ/θμιας Εκπαίδευσης Αιτωλ/νίας, που συγκροτείτε τοπικά, με αφορμή τα τελευταία εκλογικά αποτέλεσμα των εκπαιδευτικών καθώς και την κοινωνική απραξία που παρατηρείται σχεδόν σε όλους τους τομείς.

Αγρίνιο, 17-12-2014

 ΠΗΓΗ αρχικού Revolution Now!