Του Θανάση Τσιριγώτη
Τον 17ο και 18ο αιώνα, ως απάντηση στο θετικισμό, στη βιομηχανική ανάπτυξη και την πρόοδο των επιστημών υπήρξε σ’ όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας ένα ρεύμα φυγής προς τα πίσω.
Έτσι, ένα τμήμα μαχητικών εργατών, οι Λουδήτες (από το όνομα του Νεντ Λουντ στην Αγγλία), έσπαζε και έκαιγε τις κλωστοϋφαντουργικές μηχανές γιατί τις θεωρούσε υπαίτιες για όλα τα δεινά του (1776, Νότινγκαμ-Αγγλία).
Στη ζωγραφική τέχνη, ως απάντηση στον... επωαζόμενο ιμπρεσιονισμό, που θα θριάμβευε αργότερα με την αποθέωση των χρωμάτων και της φαντασίας, υψωνόταν η επιστροφή των θεμάτων της κλασικής αρχαιότητας.
Στις παιδαγωγικές επιστήμες και ενάντια στο αίτημα των αστικών επαναστάσεων για καθολική παιδεία, γεννήθηκε ο ρουσσωισμός και το σύνθημα «επιστροφή στην αγνή φύση».
Τελικά ήρθε ο επιστημονικός σοσιαλισμός με τους Μαρξ – Ένγκελς για να κηρύξει τη «φυγή προς τα εμπρός», να βρει τις βαθύτερες αιτίες των πραγμάτων και την ταξική πάλη απέναντι στην άλογη αηδία και την προσωπική οργή.
Ωστόσο η αποστροφή στη γνώση και την πρόοδο δεν πέθανε. Σαν τις σπίθες χώθηκε στις στάχτες του παλιού κόσμου και επιβιώνει λαθραία, αλλά ισχυρά, ως τις μέρες μας.
Αναρίθμητες φορές συναντήσαμε και συναντούμε καλούς ανθρώπους, λαϊκές ψυχές και μαχητές των δρόμων που αποστρέφονται τη γνώση, το διάβασμα, την επιστήμη.
Είναι οι σύγχρονοι Λουδήτες που ορκίζονται με φοβερούς όρκους πως μισούν το σημερινό καπιταλιστικό σύστημα, αλλά θέλουν κάτι …παλιότερο. Θέλουν επιστροφή στο προχθές, γι’ αυτό και η αμάθεια, η πρόληψη και η προκατάληψη, ενδημούν και αναπτύσσονται ακόμα και σε κύκλους της αριστεράς.
Αριστερά η οποία πάντοτε συγκινούσε τους ανθρώπους της δράσης και των γραμμάτων, που παρωθούσε τους ανθρώπους να μάθουν, που μαστίγωνε αλύπητα την αμορφωσιά και την άγνοια. Ακόμα και στις φυλακές και εξορίες το επαναστατικό ΚΚΕ είχε ομίλους μόρφωσης και αυτομόρφωσης. Αγράμματοι άνθρωποι έπαιζαν θέατρο ή μάθαιναν φυσική από τους συγκρατούμενούς τους. Θαυμαστά πράγματα!
Σαν από παραξενιά της ιστορίας το σκοτάδι εκδικείται το φως και του τρώει τις σάρκες του.
Έτσι -ιδιαίτερα στη νέα γενιά- εμφανίζεται το «σλόγκαν» σιγά μη μάθω, σιγά μην ανοίξω τα μάτια μου. Σε συντροφιά νέων ανθρώπων, νεαρός καθηγητής απαξιώθηκε από την υπερήφανη ασχετοσύνη, όταν μίλησε για τον σοσιαλισμό, με το ατράνταχτο «ογκώδες» επιχείρημα ότι αυτά τα πράγματα δεν γίνονται.
Σαν να λέμε -τηρουμένων όλων των ιστορικών αναλογιών- ότι ο Γαλιλαίος λοιδορείται από τους ρασοφόρους της εποχής του επειδή εκείνοι πίστευαν ότι τα αστέρια είναι …. καρφωμένα στον ουράνιο θόλο.
Για χιλιάδες λόγους λοιπόν είμαστε καταδικασμένοι να αντιπαλεύουμε την άγνοια και την αμορφωσιά.
Ιδιαίτερα μπροστά στην ισχυροποίηση της εικόνας από τα ΜΜΕ και το διαδίκτυο οφείλουμε ξανά και ξανά να εφαρμόζουμε την αρχή πως ο απαίδευτος γίνεται ευκολότερα υποχείριο των εκμεταλλευτών του.
Ν’ ανοίγουμε τα μάτια των ανθρώπων και δίπλα στην αναγκαία ταξική δράση να τους φορτώνουμε ένα κάρο γράμματα.
Διότι κανείς δεν έχασε από λίγα χιλιόμετρα πορείας ούτε από δυο σελίδες βιβλίου.
Έτσι, ένα τμήμα μαχητικών εργατών, οι Λουδήτες (από το όνομα του Νεντ Λουντ στην Αγγλία), έσπαζε και έκαιγε τις κλωστοϋφαντουργικές μηχανές γιατί τις θεωρούσε υπαίτιες για όλα τα δεινά του (1776, Νότινγκαμ-Αγγλία).
Στη ζωγραφική τέχνη, ως απάντηση στον... επωαζόμενο ιμπρεσιονισμό, που θα θριάμβευε αργότερα με την αποθέωση των χρωμάτων και της φαντασίας, υψωνόταν η επιστροφή των θεμάτων της κλασικής αρχαιότητας.
Στις παιδαγωγικές επιστήμες και ενάντια στο αίτημα των αστικών επαναστάσεων για καθολική παιδεία, γεννήθηκε ο ρουσσωισμός και το σύνθημα «επιστροφή στην αγνή φύση».
Τελικά ήρθε ο επιστημονικός σοσιαλισμός με τους Μαρξ – Ένγκελς για να κηρύξει τη «φυγή προς τα εμπρός», να βρει τις βαθύτερες αιτίες των πραγμάτων και την ταξική πάλη απέναντι στην άλογη αηδία και την προσωπική οργή.
Ωστόσο η αποστροφή στη γνώση και την πρόοδο δεν πέθανε. Σαν τις σπίθες χώθηκε στις στάχτες του παλιού κόσμου και επιβιώνει λαθραία, αλλά ισχυρά, ως τις μέρες μας.
Αναρίθμητες φορές συναντήσαμε και συναντούμε καλούς ανθρώπους, λαϊκές ψυχές και μαχητές των δρόμων που αποστρέφονται τη γνώση, το διάβασμα, την επιστήμη.
Είναι οι σύγχρονοι Λουδήτες που ορκίζονται με φοβερούς όρκους πως μισούν το σημερινό καπιταλιστικό σύστημα, αλλά θέλουν κάτι …παλιότερο. Θέλουν επιστροφή στο προχθές, γι’ αυτό και η αμάθεια, η πρόληψη και η προκατάληψη, ενδημούν και αναπτύσσονται ακόμα και σε κύκλους της αριστεράς.
Αριστερά η οποία πάντοτε συγκινούσε τους ανθρώπους της δράσης και των γραμμάτων, που παρωθούσε τους ανθρώπους να μάθουν, που μαστίγωνε αλύπητα την αμορφωσιά και την άγνοια. Ακόμα και στις φυλακές και εξορίες το επαναστατικό ΚΚΕ είχε ομίλους μόρφωσης και αυτομόρφωσης. Αγράμματοι άνθρωποι έπαιζαν θέατρο ή μάθαιναν φυσική από τους συγκρατούμενούς τους. Θαυμαστά πράγματα!
Σαν από παραξενιά της ιστορίας το σκοτάδι εκδικείται το φως και του τρώει τις σάρκες του.
Έτσι -ιδιαίτερα στη νέα γενιά- εμφανίζεται το «σλόγκαν» σιγά μη μάθω, σιγά μην ανοίξω τα μάτια μου. Σε συντροφιά νέων ανθρώπων, νεαρός καθηγητής απαξιώθηκε από την υπερήφανη ασχετοσύνη, όταν μίλησε για τον σοσιαλισμό, με το ατράνταχτο «ογκώδες» επιχείρημα ότι αυτά τα πράγματα δεν γίνονται.
Σαν να λέμε -τηρουμένων όλων των ιστορικών αναλογιών- ότι ο Γαλιλαίος λοιδορείται από τους ρασοφόρους της εποχής του επειδή εκείνοι πίστευαν ότι τα αστέρια είναι …. καρφωμένα στον ουράνιο θόλο.
Για χιλιάδες λόγους λοιπόν είμαστε καταδικασμένοι να αντιπαλεύουμε την άγνοια και την αμορφωσιά.
Ιδιαίτερα μπροστά στην ισχυροποίηση της εικόνας από τα ΜΜΕ και το διαδίκτυο οφείλουμε ξανά και ξανά να εφαρμόζουμε την αρχή πως ο απαίδευτος γίνεται ευκολότερα υποχείριο των εκμεταλλευτών του.
Ν’ ανοίγουμε τα μάτια των ανθρώπων και δίπλα στην αναγκαία ταξική δράση να τους φορτώνουμε ένα κάρο γράμματα.
Διότι κανείς δεν έχασε από λίγα χιλιόμετρα πορείας ούτε από δυο σελίδες βιβλίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε για τα σχόλια, να χρησιμοποιείτε Ελληνική γραμματοσειρά και σε ευπρεπές επίπεδο, όπως αρμόζει στο χώρο-χωρίς να θίγεται η τιμή και η υπόληψη κανενός πολίτη.
(«Δεν δημοσιεύονται σχόλια χυδαία και υβριστικά, καθώς και ανώνυμες καταγγελίες και χαρακτηρισμοί κατά προσώπων ή φορέων που δεν τεκμηριώνονται.”)